Yan ang speech ko nitong mga nakaraang araw. Pero dahil wala naman ako sa harap ng kamera, walang nakakasunog balat na ilaw at walang direktor na sumisigaw ng lights, camera action, dadaanin ko na lang sa pagba-blog ang kabaliwang ito... Bibitaw na nga ba ako? Duh?!rozel Bibitaw? Saan?
iba ang pakiramdam ko ngayon,Para akong nakakapit sa isang hibla ng sinulid na malapit ng mapatid. At paksyet na malufeeet at humagufeeet, hindi masaya ang ganung pakiramdam! Kahit sa mga oras na ito hindi ko maipaliwanag kung ano ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung hindi lang talaga sapat ang mga adjectives ni Mr. dictionary para mailarawan ang emosyon ko o sadyang misshape na ang neuro receptors sa utak ko kaya hindi ko maintindihan kung bakit ako nagkakaganito(tama ba?). Ngayon ko lang napatunayan na hindi sa lahat ng oras totoo na what the mouth can't say, the fingers can relay. Eh dahil hindi masabi ng bibig ko... hindi rin masabi ng mga daliri ko kung ano ba talaga ang gusto kong sabihin.
basta i spend my valentines sa hospital and im happy knowing that my boyfriend will be home soon as in really soon .
thanks sa lahat ng nagdasal para sa aking iniirog na nagngangalang jermaine peter policarpio. hehehe . salamat talaga!
guys! galingan nating sumabay sa buhay! for a rock n'roll!
6 comments:
tol, hanggang ngayon nasa ospital pa din siya?? Gosh!!! Tol, wag ka magsawang ipagdasal siya ah!.. :)
God Bless.. :)
slmt t0l! ;] mua npka bait mu tlga. ahehe . swerte qu senyo tlga uh. ^^
u-huh!!! swerte ka talga!! kaya manlibre ka ng rose pork!!! hahaha
ay hndi na pla. ahahah ;]]
walang bawian!
bawi!
Post a Comment